«Ο Εθνικισμός που θα στιγματίσει τον νέο αιώνα που διανύουμε…»

 
Ο Εθνικισμός που θα στιγματίσει τον νέο αιώνα που διανύουμε, δεν θα έχει τις βάσεις του σε ιδεολογικές βάσεις ξεπερασμένες, συγγραφείς και φιλοσόφους που επηρέασαν προηγούμενες εποχές, κι αυτό ας μην θεωρηθεί ύβρις ή κάτι άλλο. Η μετεξέλιξη της παγκόσμιας κοινότητας τα τελευταία χρόνια τόσο σε τεχνολογικό όσο σε πολιτιστικό επίπεδο ήταν η πλέον ραγδαία στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Έτσι, είναι πολύ απλό να κατανοήσει κανείς ότι πάγιες θέσεις προηγούμενων δεκαετιών είναι υπό αμφισβήτηση. Αυτό, μπορεί να το αρνηθεί άμα θέλει, ωστόσο δεν μπορεί λόγου χάρη να αρνηθεί ότι το «Μανιφέστο του Unabomber: Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της» χρήζει προσοχής και μεγαλύτερης μελέτης από τον Δραγούμη και τον Ριβέρα, ακριβώς επειδή η ανάλυσή του μπορεί να οδηγήσει σε πιο συγκεκριμένες και ξεκάθαρες οδούς το Εθνικιστικό Κίνημα. Επαναλαμβάνω και τονίζω, άλλο ο σεβασμός, άλλο ο Αγώνας. Και μιας αναφερθήκαμε στο Ted Kaczynski, ας ανατρέξουμε στις «Υποκατάστατες Δραστηριότητες» και την παράγραφο 39 του Μανιφέστου: «Ας πάρουμε ένα άτομο το οποίο αφιερώνει πολύ χρόνο και ενέργεια στην εκπλήρωση του στόχου Χ και ας αναρωτηθούμε το εξής: Αν έπρεπε το άτομο αυτό να αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και της ενέργειας του για την ικανοποίηση των βιολογικών του αναγκών, και αν αυτή η προσπάθεια απαιτούσε από αυτό να χρησιμοποιεί τις σωματικές και νοητικές του ικανότητες με ένα ποικίλο και ενδιαφέροντα τρόπο, θα ένοιωθε πραγματικά στερημένο επειδή δεν πέτυχε τον στόχο Χ; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε η επιδίωξη του στόχου Χ είναι μια υποκατάστατη δραστηριότητα.»
Βεβαίως πρέπει να αναφερθεί ότι ένα μόλις τμήμα δεν καλύπτει ολοκληρωμένη την σκέψη. Ας θυμηθούμε πάντως σε αυτό ότι οι συμπατριώτες μας αυθόρμητα όπως πάντα έδωσαν στον ξενικό όρο rebel δηλαδή «επαναστάτης» μια υποτιμητική εκδοχή, αυτή του «ρέμπελου». Ρέμπελος είναι ένας τύπος που δεν έχει κάτι να κάνει καλύτερο να κάνει από το να επιλέγει το περιθώριο για να εκτονωθεί. Για να παγιώθηκε ως έννοια αυτό στον λαό μας τότε σημαίνει ότι κατά καιρούς υπήρξαν πολλοί τέτοιοι. Λίγο πολύ όλοι μπορούμε να σκιαγραφήσουμε τον τύπο ενός τέτοιου ανθρώπου και να το δέσουμε με την προηγούμενη παράγραφο του Μανιφέστου.
Ο Kaczynski βεβαίως λέει αυτό που ποιητικά έλεγε ο Pound, ότι δηλαδή «…Όποιος δεν είναι έτοιμος να θυσιαστεί για τις ιδέες του, τότε ή αυτός δεν αξίζει ή οι ιδέες του…». Επειδή βεβαίως η ποίηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν ψυχαγωγία αλλά και δωρεάν φαντασίωση για την υπερκάλυψη ψυχολογικών αναγκών («…όταν οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να μοχθούν για να ικανοποιήσουν τις υλικές τους ανάγκες συχνά βάζουν τεχνητούς στόχους…» παράγραφος 38), ας επιστρέψουμε σε πιο γήινα επίπεδα και ας σκεφτούμε πολύ απλά, αν είναι ανάγκη ο Αγώνας για την Ελευθερία, όσο οι βιολογικές μας ανάγκες. Αυτό σε πρώτη φάση, ξεχωρίζει τον Επαναστάτη από τον συμβιβασμένο. Σε δεύτερη ανάλυση, εδώ βρίσκεται και το κλειδί στην αναζήτηση του λόγου, γιατί ο μέχρι πρότινος πιστός Σύντροφος και Αγωνιστής αποφάσισε τόσο ακαριαία να κάνει στροφή και να σε αφήσει μόνο σου να αγωνίζεσαι. Εδώ βρίσκεται η προσωπική αναζήτηση του καθενός από εμάς, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, που έχουν αρκετά μεταβατικά στάδια μπροστά τους μέχρι να κριθούν πλήρως, τόσο στην ζωή τους, τόσο και στο Κίνημα. Το θέμα είναι το εξής πάντως, και πρέπει να το σκέφτεται ο καθένας μας, και να το σκέφτεται πάντα: «Δεν πρέπει να αναρωτιέμαι συνέχεια εάν αξίζει τον κόπο να είμαι Εθνικιστής, αλλά εάν αξίζω εγώ, με τον χαρακτήρα μου και με τις πράξεις μου, να λέγομαι Εθνικιστής.»

Θ. Πετρίδης
http://xryshaygh.wordpress.com/