Λευκό δέρμα ...μαύρες μάσκες

Κατ' αυτόν τον ωμό τρόπο αντιλαμβάνεται κανείς το σύγχρονο δουλεμπόριο ψυχών, συμφώνως προς τις επιταγές του οποίου ξεπουλιούνται σώματα σε τιμή κόστους. Οι σκληροί νόμοι του αναμφίβολα εκμηδενίζουν κάθε αξιοπρέπεια, κάθε ζωτικότητα και κάθε ανάμνηση στο νου του κάθε ανθρώπου. Το συναίσθημα και η μνήμη δίνουν το σκήπτρον σε μια διάθεση εξασθένισης, σε μια δύναμη απορρόφησης της διάθεσης για αναδημιουργία. Ο λευκός άνθρωπος, εγκλωβισμένος σε μια σφαίρα μέσα στην οποία ατροφεί, φυτοζωεί, πολύ δε περισσότερο ζει μια ανούσια ζωή, χωρίς σκοπό και χωρίς όνειρα, δείχνει επιπλέον να έχει χάσει κάθε επιθυμία για την ίδια τη ζωή. Παντού υπάρχει πόνος, παντού επικρατεί ο νόμος του συμβιβασμού με την ιδέα της αδικίας. Παντού υπάρχουν σιδερόφρακτα τείχη. Κάμερες, πλαστικό χρήμα, αστυνομία της σκέψης. Ένα ολοκληρωτικό τοπίο, αμείλικτο και αφαιμακτικό. Ένα σύστημα που διψάει σα δαίμονας για αίμα, ένα σύστημα που τρέφεται από τις σάρκες των ίδιων των ανθρώπων. Μια ολάκερη ζωή στην οποία ορθώνονται σαφή (δημοσιονομικά, πολιτικά, οικονομικά, ιδεολογικά) όρια, όπως την ίδια στιγμή καλείται ο καθένας μας να αντιμετωπίσει τον φόβο μιας αβέβαιης ζωής, βυθισμένης στο τέλμα και την άγνοια. Ο εσκεμμένος αυτός τρόμος, ασκούμενος με ιδιαίτερη σφοδρότητα από τα σιωνιστικά ιερατεία και με μίσος απέναντι στο ανθρώπινο γένος, δημιουργεί έναν ασφυκτικό κλοιό μέσω μιας υπεραόρατης κίβδηλης δικτατορίας.

Οι άνθρωποι έτσι χάνουν τις αληθινά ευαίσθητες πλευρές του χαρακτήρα τους, οδηγούμενοι στην λεγόμενη χαρακτηροθωράκιση. Κλείνονται ερμητικά στους εαυτούς τους, ενώ η υφαρπαγή των ζωτικών δυνάμεων τους δεν έχει αρχή και τέλος. Δοκιμαζόμαστε νυχθημερόν, βιώνοντας έσχατες μέρες, με όποιο νόημα δίνει ο καθένας στην «εσχατιά». Σκοτάδι απλώνεται παντού, οι σχέσεις φθίνουν, η αληθινή αγάπη και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων βρίσκονται σε πλήρη φθορά. Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα έχουν τώρα τα πρωτεία. Κατάντησε η ζωή μας μια δυστυχία. Ήρωες της καθημερινής ζωής σπιλώνονται και εμφανίζονται ως εγκληματίες ενώπιον της κοινωνίας. Μια ανοικτή δίκη χωρίς ακροαματική διαδικασία που μοιάζει σαν να μην έχει ποτέ λήξη. Σαν αιμάσουσα πληγή μέσα στην ψυχή.

Ένα ανώτερο νόημα ζητάμε. Έναν σκοπό για τον οποίο αξίζει να χαθούν ενδεχομένως τα πάντα. Έναν σκοπό για τον οποίο αξίζει να δώσει κανείς τη ζωή του. Έναν σκοπό για τον οποίο αξίζει να δώσει κανείς ένα τέλος στην εφήμερη ύπαρξη του. Το δέρμα μας είναι λευκό, καταδικασμένο να είναι στο απυρόβλητο της αιώνιας αθωότητας. Οι μάσκες μας είναι όμως μαύρες. Συμβολίζουν τον αγώνα μας για επιβίωση. Αντιπροσωπεύουν τον κακό μας εαυτό. Αυτόν που μέσα από τον εσωτερικό μας πόλεμο οφείλουμε να αποδιώξουμε. Κρύβουν ευλαβικά την αγωνία μας για το μέλλον. Προστατεύουν την αγνότητα. Είναι η χαμένη ουσία της ταυτότητας των λευκών συνειδητών ανθρώπων. Αναδύουν την ευωδιά ενός μαγευτικού αρώματος, καλά κρυμμένου σε κάποιο μπουκαλάκι το οποίο αναζητάει τον εξερευνητή της ανθρώπινης συνειδητότητας. Αισθανόμαστε λευκοί, ζούμε και συμπεριφερόμαστε σαν λευκοί, πεθαίνουμε σαν λευκοί. Φοράμε τις μαύρες μάσκες. Είναι μια στιγμή στη ζωή μας. Μαύρες είναι οι μάσκες του θανάτου. Λευκές είναι όλες οι μεταμορφώσεις μας στο διηνεκές του χρόνου. Πεθαίνουμε μέσα στη φωτιά. Μέσα στο πιο υπέρλαμπρο φως. Αυτό είναι και το μήνυμα του μυθικού φοίνικα. Μέσα από τις στάχτες μας αναγεννώμαστε. Είναι ο αιώνιος νόμος. Επανάσταση ψυχών!

«Γλαύκος»

http://www.ediktyo.gr/