Ιδού ο εχθρός

Στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνος και στην αρχή του 21ου, ο κόσμος βρέθηκε μπροστά σε ένα ιστορικό μεταίχμιο το οποίο ήδη το έχει διαβεί, με συνέπειες οι οποίες είναι ορατές σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής και εθνικής διάστασης. Οι λευκοί λαοί έπειτα από δυο εθνοκτόνους (με την ευρύτερη έννοια θα λέγαμε εμφυλίους) πολέμους, οι οποίοι είχαν ως αποτέλεσμα την εξόντωση της ευρωπαϊκής νεολαίας και την οικονομική καταστροφή της Ευρώπης, εισήλθαν σε μια περίοδο πολιτισμικής παρακμής και φυλετικού εκφυλισμού. Εθνοδιαλυτικά ιδεολογήματα όπως ο φιλειρηνισμός, ο αντιρατσισμός, ο πολυφυλετισμός επιβλήθηκαν με ψυχολογική, αλλά και φυσική πολλές φορές, βία στις κοινωνίες του Ευρωπαίου ανθρώπου. Νομοτελειακή ήταν κάποια στιγμή και η αντίδραση, έστω αρχικά μιας μειοψηφίας, πράγμα που στη συνέχεια θα δημιουργούσε γενικευμένη αντίδραση.

Εδώ παρουσιάζεται το πρόβλημα πως η αντίδραση στρεφόταν σχεδόν πάντοτε κατά φανταστικών ή ακόμη και επιθυμητών εχθρών, ως αποτέλεσμα μιας συνωμοσιολογικής φρενίτιδας. Έτσι για παράδειγμα «εύκολοι» αλλά ίσως και επιθυμητοί, αν όχι και υποδεδειγμένοι εχθροί άλλοτε παρουσιάζονταν οι σιωνιστές, άλλοτε οι κομμουνιστές, ή ακόμη και μεταφυσικά όντα! Μια στοχοποίηση που σίγουρα βόλευε τους πραγματικούς υπευθύνους.
Η πατρίδα μας, η πατρίδα του Μιλτιάδη, του Λεωνίδα, του Σωκράτη, του Αλεξάνδρου, του Παλαιολόγου, του Παλαμά, του Μελά, των Μακεδονομάχων, του Μεταξά, του Σουρή, του Καραγάτση, του Καρυωτάκη, του Βεζανή, η πατρίδα των φιλοσόφων και των ηρώων, σήμερα θυμίζει ένα καταφαγωμένο πτώμα. Είναι το τραγικό σύμβολο της πνευματικής αλλοτρίωσης, της επιβληθείσας συστηματικής αμνησίας, της παρακμής του Έλληνα. Και το χειρότερο απ' όλα είναι η γενικευμένη κοινωνική αντίληψη πως πλέον η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.
Ίσως πολλές φορές να στεκόμαστε και εμείς οι ίδιοι ως Δον Κιχώτες απέναντι σε ανεμόμυλους που τους θαρρούμε για δράκους. Ίσως η συνειδητοποίηση του πόσο δυνατοί είναι σήμερα οι αίτιοι της παρακμής, να μην μας αφήνει να τους διακρίνουμε. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση.

Στην εποχή της επικοινωνίας και της μαζικής υποκουλτούρας, στην Νέα Βαβυλώνα του «πολιτικώς ορθού», τον ρόλο του τέρατος έχουν κατ' αποκλειστικότητα τα ΜΜΕ και τα ειδεχθή φερέφωνά τους. Αυτοί είναι οι απόλυτοι εξουσιαστές της δημόσιας ζωής, αυτοί «δημιουργούν» προβλήματα, αυτοί αν θέλουν και τα «εξαφανίζουν».
Βλέπουμε πως βουλευτής επικρατείας επελέγη και μια τηλεπαρουσιάστρια. Μια αριστερή η οποία με πρόσχημα την ενημέρωση και την ψυχαγωγία, υμνούσε την αντιρατσιστική σύφιλη υποσκάπτοντας την συνείδηση των συνάνθρωπων μας. Και φυσικά με την επιλογή της ως βουλευτού ήρθε η ηθική της δικαίωση, διότι η οικονομική έχει έρθει εδώ και πολύ καιρό, αν αναλογιστούμε πόσα ακούγονται στην ΕΡΤ. Βλέπουμε ολόκληρο το φάσμα των τηλεοπτικών καναλιών να έχει στην κυριολεξία γίνει ένας μηχανισμός αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Ποτέ ξανά δεν είχαν παρατηρηθεί αυτά τα φαινόμενα στην χώρα μας, και οι ίδιοι να πανηγυρίζουν ότι είναι πλουραλισμός και πολυφωνία. Και η μάζα το δέχεται. Όπως δέχεται τα πάντα τα οποία πηγάζουν από την τηλεόραση, δέχεται να του παριστάνουν τους αλλοδαπούς εγκληματίες ως πεινασμένους ανθρώπους, τους αριστερούς μπουζουξήδες ως διανοούμενους, τους αργόσχολους των ΜΚΟ ως επαναστάτες, τους αναρχικούς δολοφόνους ως παιδιά με κατσαρόλες, τους κίναιδους ως φυσιολογικά πρότυπα.
Η πρώτη αν όχι και η μόνη εξουσία στην νεοελλάδα είναι ο Τύπος. Έκδοτες, δημοσιογράφοι και καναλάρχες είναι οι ανεξέλεγκτοι δικτάτορες της ελληνικής πατρίδας και οι βιαστές της συνειδήσης, της σκέψης και της ίδιας της ζωής των Ελλήνων. Νομίζουν πως είναι παντοδύναμοι γιατί κρατούν στα χέρια τους τη διαμόρφωση της γνώμης και τη δύναμη του χρήματος. Έχουν την δύναμη να ορίζουν τις λέξεις, και αυτό αποτελεί την πραγματική έννοια της εξουσίας. Ούτε οι νόμοι, ούτε το κράτος, ούτε ο στρατός είναι η πραγματική εξουσία, αλλά η δύναμη αυτού που ορίζει την έννοια των λέξεων.
Ας μην κυνηγούμε λοιπόν ανεμόμυλους, θέλοντας απλά και μόνο να παριστάνουμε τους «πολεμιστές». Ας μην αναζητούμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, θέλοντας να ικανοποιήσουμε έναν αρρωστημένο φετιχισμό. Ξέρουμε τον εχθρό. Είναι αυτός που με μολύβι και μικρόφωνο, με κάμερα και πληκτρολόγιο έχει επιβάλει στην πατρίδα και στον λαό μας την πλέον στυγνή δικτατορία που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Τα πολιτικά κόμματα είναι εξαρτόμενα από αυτούς, η οικονομική ζωή το ίδιο. Άρα απομένει σε όποιον δεν δέχεται τον σύγχρονο εφιαλτικό τρόπο ζωής και «πολιτικώς ορθής» σκέψης να αντιδράσει. Με θάρρος και φαντασία, με αποφασιστικότητα και ορθολογισμό, με μίσος και απελπισία. Ας είναι σίγουροι όλοι οι εκπρόσωποι της παρακμής πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Επικαλούνται για τον εαυτό τους την ελευθέρια του λόγου και την αρνούνται σε όλους τους υπόλοιπους.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε το ίδιο!

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

ΠΗΓΗ : http://elkosmos.gr/