Αυτόνομες ζώνες ελεύθερης έκφρασης και δράσης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ "ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ" : ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ .


Άμυνα και Επίθεση


Ένα πόλεμος σου μαθαίνει πολλά. Ο εχθρός μπορεί να ξέρει, αλλά πρέπει να έρθεις σε θέση ισχύος με κάθε μέσο. Και το κυριότερο είναι πως είναι ανάγκη να ξεπεράσεις τους όποιους φόβους και να μη λυγίσεις, όποια και αν είναι η δυναμική του αντιπάλου. Ένα από τα ερωτήματα στα οποία καλείσαι να απαντήσεις σε δεδομένες φάσεις μιας μάχης, είναι το αν θα επιλέξεις την Επίθεση ή την Άμυνα, δεδομένων των συγκυριών που έχουν διαμορφωθεί. Για κάποιους, πρέπει πάντα να επιτίθεσαι. Ό,τι και αν συμβεί, όπου και αν βρίσκεσαι, ό,τι και αν έχει προηγηθεί και όποιοι συσχετισμοί και αν υπάρχουν, σημασία έχει η Επίθεση και η συντριβή του εχθρού. Και αυτό είναι τις περισσότερες φορές το λάθος τους.


Το μυαλό σου να είναι καθαρό. Μην τυφλώνεσαι από υπεροψία και αλαζονεία με την μικρή νίκη. Μη σε διακατέχει η κακώς εννοούμενη αισιοδοξία, η τυφλή πίστη στην τελική νικηφόρα έκβαση... Ο αγώνας ίσως να μην τελειώσει σε λιγάκι. Ίσως και να κρατήσει μέρες, μήνες, χρόνια, αιώνες... Όταν βρίσκεσαι στη θέση του ανίσχυρου, τότε η επιβίωση και η αλλαγή των συσχετισμών είναι πολύπλοκο φαινόμενο και απαιτεί καθαρό μυαλό και όχι επιπόλαιες ενέργειες. Τότε είναι που περνά σε πρώτη μοίρα η Άμυνα. Η άμυνα αποτελεί για τους πιο πολλούς θέση που δηλώνει αδυναμία, όμως δεν είναι έτσι. Άμυνα δε σημαίνει συνθηκολόγηση, ηττοπάθεια ή απραξία. Άμυνα σημαίνει Πόλεμο.


Πόλεμος... Ένας νικητής, ένας ηττημένος. Πώς θα νικήσουμε;


H απάντηση δεν είναι εύκολη. Αυτό που προϋποθέτει είναι σίγουρα οι σωστές κινήσεις. Και οι κατάλληλες συνθήκες. Μια τέτοια είναι η ύπαρξη ενός σημείου αναφοράς, ενός ευρύτερου "χώρου". Δοκιμασμένου στον χρόνο, αδιάβλητου, ζωντανού. Και αυτός στις μέρες μας δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ για την ακρίβεια. Ποτέ στην ελληνική μετεμφυλιοπολεμική ιστορία δεν υπήρξε βάση έτσι ώστε να ριζώσουν Ιδέες ανατρεπτικές, όχι μονάχα προς τα ισχύοντα καθεστώτα, κοντόφθαλμες και εγωκεντρικές, αλλά με όραμα για το μέλλον, με συνέπεια σε κάτι που θα μείνει, σε κάτι που θα φτιάξει κίνημα πρώτα απ' όλα. Αυτό συμβαίνει γιατί όσα ιδεολογήματα κι αν υπήρξαν, άπλωσαν μια επιφανειακή ρήξη, ενισχύοντάς την με έναν άκρατο συγκεντρωτισμό. Εμείς καλούμαστε να ανοίξουμε ορίζοντες. Ορίζοντες στη σκέψη, στην τακτική, στην προπαγάνδα, στη νοοτροπία μιας ολόκληρης ζωής. Αφού λοιπόν ζωτικός χώρος δεν υπάρχει, πώς θα επιβιώσουμε και εμείς και οι Ιδέες μας;


Θα νικήσουμε αν ξεφύγουμε από την αντίληψη του στενού χωρικού πλαισίου. Αν αλληλοϋποστηριχθούμε. Αν αντικαταστήσουμε το χώρο με τη διάρκεια στο χρόνο. Αν δημιουργήσουμε μικρές ευέλικτες ομάδες, δίκτυα που θα υποστηρίζουν το ένα το άλλο, που θα ενώνονται και θα φωνάζουν, σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που όταν κόβεις το ένα, εμφανίζονται άλλα πολλά στη θέση του. Θα επιβιώσουμε μονάχα αναπτύσσοντας τη δύναμή μας μέσα στο χρόνο, με τη βοήθεια μικρών χώρων που θα αναπτύξουμε εμείς οι ίδιοι. Θα δημιουργήσουμε δηλαδή μικρές ελεύθερες ζώνες που θα ελέγχουμε οι ίδιοι και θα διέπονται από τρία βασικά στοιχεία: Αυτάρκεια, Ταυτότητα, Συνέπεια. Αυτά τα τρία στοιχεία είναι που θα μας εξασφαλίσουν διάρκεια και ζωντάνια. Αυτάρκεια: είναι ανάγκη να στηριχτούμε σε δικά μας μέσα, τα οποία θα ανοίγουν και θα κλείνουν τον κύκλο, χωρίς παρεμβολές και εξαρτήσεις. Το σύστημα είναι πονηρό και όσοι επέλεξαν να γλυκοκοιτάξουν προς το μέρος του τις περισσότερες φορές έφυγαν με την πικρία, την οποία προσπάθησαν να αναγάγουν σε μετριασμένη επιτυχία. Ταυτότητα: πρέπει να γίνουμε μοναδικοί. Η αντιγραφή είναι άσκοπη, η μίμηση οδηγεί σε αδιέξοδο. Χρειάζονται νέες Ιδέες, μη δοκιμασμένες ώστε να πάρουμε και το ρίσκο της επιλογής. Συνέπεια: τόσο ιδεολογικά, όσο και πρακτικά. Και κυρίως να θέσουμε από την αρχή σε πρώτο επίπεδο το τί θέλουμε. Η απάντηση σε όλο αυτό θα έρχεται από τη δράση μας.


Αυτόνομη Ζώνη δημιουργικής έκφρασης


Κάθε μικρός χώρος ο οποίος δημιουργείται αποτελεί μια ανεξάρτητη ζώνη. Δεν ελέγχεται, δεν ακολουθεί μια συγκεκριμένη οδό. Το μόνο που απαιτείται, είναι η εθνικοεπαναστατική δράση και η υποστήριξη. Από μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο μέχρι μια αποθήκη ή ένα bar που φιλοξενεί συζητήσεις, ένα συγκρότημα μουσικό, μια καλλιτεχνική ομάδα, έναν σύλλογο ή ένα σπίτι ακόμα, όλα αυτά συνιστούν ζώνες έκφρασης. Όσοι συμμετέχουν στους εκάστοτε χώρους είναι απαραίτητο να διακατέχονται από την ειλικρίνεια και τη θέληση για αυτό που κάνουμε και όχι από προσωπικές ματαιδοξίες και εγωισμούς. Μέσα από τις ομάδες αυτές όλοι θα δημιουργούμε ελεύθερα και θα υποστηριζόμαστε, όλοι θα ενισχύουμε την εθνικοεπαναστατική έκφραση. Όλοι ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί. Αυτόνομα.

Γνωρίζοντας εξ' αρχής τη δυσκολία του να υπερασπιστείς έναν χώρο, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι δεν είναι δυνατό πάντα να τον υπερασπιζόμαστε με επιτυχία. Βέβαια θα πρέπει να φροντίζουμε να είμαστε σε θέση ισχύος, όμως η κατάληξη μπορεί να μην είναι ευνοϊκή κάποιες φορές. Για το λόγο αυτό και διαφοροποιούμαστε, έχοντας πάντα υπ' όψην μας ότι απώτερος στόχος μας είναι η δημιουργία δικτύων επικοινωνίας, ώστε ακόμα και αν χαθούν τα σημεία αναφοράς μας, να μη χαθούμε εμείς οι ίδιοι.


Ελευθερία... Ποια Ελευθερία;


Κάποτε είχαμε γράψει ότι η Ελευθερία δεν έχει όρια. Πράγματι έτσι είναι. Σήμερα ζούμε σε ένα καθεστώς καταπιεστικό για εμάς. Σίγουρα είμαστε υποδουλωμένοι, αλλά πολλοί από εμάς δεν το καταλαβαίνουμε. Άλλωστε αυτή είναι η πιο ασφαλής μέθοδος για τα παγκόσμια αφεντικά. Η σταδιακή αποχαύνωση του πλήθους. Έτσι μπορούν να μας ελέγξουν. Και το καταφέρνουν πολύ καλά.



- Πολιτικό σκηνικό: παραμένει το ίδιο, δεκαετίες τωρα. Ο ελληνκός λαός, με σωρεία από προβλήματα να τον ταλαιπωρούν, επιλέγει (;) τους ίδιους κάθε φορά. Τους ίδιους, παρά το ότι παραδέχεται πολλές φορές ότι είναι η λιγότερο κακή επιλογή.
- Νεολαία: η πηγή κάθε επαναστατισμού είναι κοιμισμένη. Ακολουθεί έναν τρόπο ζωής με κεντρικό άξονα την καθημερινότητα και τις υλικές απολαύσεις, μην έχοντας κάτι άλλο στο νου από την πρόσκαιρη ευχαρίστηση. Η "νοητική τεμπελιά" του νεολαίου σήμερα αποτελεί σίγουρα ανησυχητικό φαινόμενο αν συνδιαστεί με το ότι πράγματι τα σημερινά παιδιά είναι πιο έξυπνα και ευφυή από τις παλαιότερες γενιές.
- Φορείς - Σύλλογοι: πέρα από κάποιες εξαιρέσεις, συλλόγους και φορείς που έχουν να προσφέρουν και το κάνουν όλα αυτά τα χρόνια, οι υπόλοιποι είναι ή κρατικοδίαιτοι ή ελέγχονται από εξωθεσμικούς παράγοντες του παρακράτους.
- Οικονομία: οι τράπεζες έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του νεοέλληνα. Δάνεια, χρεωμένες οικογένειες, πιστωτικές, χρηματιστήρια... Η Νέα Τάξη σου δίνει το ψωμί και ζητάει το φιλέτο.
- Καπιταλιστικά πρότυπα: όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι, ό,τι κι αν κοιτάξεις, είναι διαφήμιση. Με χρώμα, με μήνυμα, με χρήμα. Καπιταλισμός. Άκρατος φιλελευθερισμός της οικονομίας, προβολή κάθε παρακμιακού και αναγωγή του σε must της κοινωνίας, εκμετάλλευση των εργατών με αυτοσκοπό το κέρδος.
- Αξίες: σήμερα είναι στο περιθώριο. Οι Ιδέες μας αντιμετωπίζονται σαν το απόλυτο κακό. Σήμερα όσοι μιλούν γι αυτές είναι γραφικοί. Μπορεί όμως και να είναι. Με τον τρόπο που το κάνουν. Φταίμε για τη γραφικότητα. Και πρέπει να σηκώσουμε κεφάλι.
- Συστήματα ελέγχου: οι κάμερες έχουν αντικαταστήσει το ανθρώπινο μάτι, η ηλεκτρονική παρακολούθηση είναι κάτι που την προηγούμενη δεκαετία ίσως να μη φανταζόμασταν, όμως τώρα αποτελεί πραγματικότητα.

Ελευθερία σήμερα δεν υπάρχει. Την Ελευθερία πρέπει να την κατακτήσουμε. Παίρνουμε μέρος σε μια διαδικασία η οποία είναι ανατρεπτική, γιατί αυτή την ταυτότητα έχουν και οι Ιδέες μας. Το ότι δρούμε ανεξάρτητα είναι καλό, γιατί με τη δημιουργία αυτόνομων ζωνών ζούμε τις δικές μας στιγμές ελευθερίας και όσο αυτές οι ζώνες διευρύνονται και υποστηρίζονται, τόσο πιο δυνατοί θα γινόμαστε. Και μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν θεωρητικά και ουτοπικά εν πολλοίς, όμως πρέπει να τεθούν οι υγιείς βάσεις. Άλλωστε η Ελευθερία σαν έννοια, δεν ήταν ποτέ θεωρία, αν δε συνοδευόταν από Πράξη. Πρέπει να γίνει λοιπόν πράξη, αν δημιουργήσουμε εμείς το υλικό που θα θέσει σε εφαρμογή όλο το μηχανισμό για την ανατροπή. Πώς; Με δράση. Πολύμορφη, εναλλακτική, ανατρεπτική. Πέρα απ΄τα στερεότυπα. Βήμα - βήμα πρέπει να περνούμε μπροστά. Αν ο καθένας από εμάς στο περιβάλλον του προτάσσει τον εαυτό του μονάχα σαν παράδειγμα και βάζει το φυτίλι της Αντίστασης, αν στους δημιουργικούς μας χώρους προσφέρουμε πραγματικά έργο, τότε κάτι δυνατό πρόκειται να γίνει. Όχι για να πάρουμε μέρος στο πολιτικό σκηνικό... Όχι για να έχουμε στρατιές ανθρώπων στις διαδηλώσεις... Μα για να εγείρουμε συνειδήσεις. Να δημιουργήσουμε αυτό το αίσθημα Ελευθερίας στο διπλανό μας..

Αυτός ακριβώς είναι και ο ρόλος των “αυτόνομων ζωνών”. Να διασφαλίζουν μια προσωρινή έστω αίσθηση Ελευθερίας. Αν διασφαλίσουμε αυτό, διασφαλίζουμε στον χρόνο, τον απαραίτητο “ζωτικό χώρο” που δεν μπορούμε να έχουμε στον χώρο...


(συνεχίζεται...)

ΠΗΓΗ : http://www.ediktyo.gr/2009/11/blog-post_06.html