Περί ακραίων ο λόγος.

Στην εποχήν μας, που βιάζονται τα πάντα, επόμενον ήτο να βιασθή και η Ελληνική γλώσσα, από την οποίαν οι κακοήθεις επήραν λέξεις και τους έδωσαν την σημασίαν, που ήθελαν ή τους συνέφερε. Βεβαίως γνωρίζετε, ότι σύμπας ο πολιτικός, πνευματικός, καλλιτεχνικός κ.τ.λ. κόσμος εποδοπάτησε την Ελληνικήν γλώσσαν, αλλά τώρα θα περιορισθώ στην εκ προθέσεως διαστρέβλωσιν του νοήματος της λέξεως «ακραίος» κυρίως από τους πολιτικάντηδες.
Κατά το σύνηθες «εκ προγόνων άρχεσθαι». Οι Αρχαίοι Έλληνες απεκάλουν τους Θεούς που είχαν ναούς εις κορυφάς ορέων Ακραίους. Στην Κόρινθον ελατρεύετο η Ακραία Ήρα, είχομεν τον Ακραίον Δία, την Ακραίαν Αφροδίτην κ.τ.λ. Ακραίοι επίσης ωνομάζοντο οι εν Ακροπόλει των Αθηνών θεοί. Η λέξις απαντάται ήδη στον Όμηρον, («Ιλιάς» Ξ 297) που αναφέρει την Ήραν, η οποία έφθασε στο «Γάργαρον άκρον Ίδης υψηλής» δηλαδή (αν και δεν χρειάζεται μετάφρασις) στο Γάργαρον άκρον-κορυφήν-της υψηλής Ίδης.
Εκ του άκρου (ύψιστον) προήλθον η «ακρότης» που κατά τον Αριστοτέλην αποτελεί: «το άριστον και το ευ» («Ηθικά Νικομάχεια» 1107). Η ακρότης εταυτίζετο με την μεγίστην έντασιν ή την μεγίστην δυναμικότητα. Τα ακραία που είναι σημεία, όρια κ.τ.λ. (Ιωνικώς ακρέα) και ο ακραίος, ο οποίος από ύψιστος κατά νεολογισμόν αποτελεί κατηγορίαν, που εδημιούργησαν οι πολιτικάντηδες και κατά κόρον εχρησιμοποίησε ο κ. Καραμανλής, εναντίον αντιπάλων του, που δεν ηδύνατο να αντιμετωπίση με πολιτικόν λόγον.
Συχνώς ακούγεται στον πολιτικόν λόγον να αποκαλούν κάποιον «ακραίον». Και αυτός ο χαρακτηρισμός θεωρείται μειονέκτημα, ελάττωμα.
Το «ακραίος» εξαπολύεται από πολλούς εις βάρος άλλων, δίχως ποτέ να έχουν εξετάσει τι πραγματικώς σημαίνει η λέξις και διατί είναι επιλήψιμο το να είσαι ακραίος.
Η σημασιολογία της εννοίας του ακραίου ορίζει, ότι ο ακραίος δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός. Εξαρτάται στο τι είναι ακραίος. Επί παραδείγματι, όταν λέγουν «χαίρει άκρας υγιείας». Αυτό είναι κακόν; Φυσικά όχι. Απεναντίας είναι επιθυμητόν.
Το άκρον από μόνον του δεν είναι ούτε θετικόν, ούτε αρνητικόν. Ενίοτε μάλιστα είναι ουδέτερον ουσιαστικόν π.χ. το άκρον της πόλεως, τα άκρα του σώματος.
Επανειλημμένως υπέστην την επίθεσιν να με αποκαλούν ακραίον. Σχετικώς επισημαίνουν ή με καταγγέλλουν, ότι έχω ακραίας ιδέας ή απόψεις. Η ιδεολογία μου υποστηρίζουν είναι των άκρων. Συνήθως δεν απαντώ εις ανοησίας. Μερικοί όμως είναι καλόπιστοι. Πρόκειται δια τους χρησίμους ηλιθίους του λαουτζίκου, που τόσο τους χρειάζεται η πλουτοδημοκρατία.
Το άκρον σημαίνει το ανώτατον σημείον. Ο ειλικρινής, ο έντιμος, ο ηθικός, ο δίκαιος, ο γενναίος, ο λογικός κ.τ.λ. όταν αποκτήση αυτάς τας ιδιότητας, στο άκρον και αν θέλετε στον ακρότατον βαθμόν εύγε του. Η βελτίωσις του ανθρώπου γίνεται οσάκις επιδιώκει την ακραίαν πραγματοποίησιν των αρετών. Η βελτίωσις της κοινωνίας, δεν γίνεται, εάν τα μέλη της είναι ολίγον δίκαια ή ολίγον ηθικά κ.τ.λ. ούτε αν έχουν μεσαίαν ειλικρίνειαν ή μεσαίαν γενναιότητα κ.τ.λ. Αι κοινωνίαι βελτιούνται όταν επιδιώκουν το υπέρτατον άκρον (έπακρον) των ανθρωπίνων αρετών.
Προσέξατε την ιστορίαν και τον πολιτισμόν. Ποίοι έγραψαν ιστορίαν; Οι μεσαίοι ή οι ακραίοι; Ο Μ. Αλέξανδρος π.χ. ήτο μεσαίος ή ακραίος; Στον πολιτισμόν ποίοι π.χ. ανέπτυξαν τας τέχνας; Οι μεσαίοι ή οι ακραίοι; Ο Μπετόβεν ήτο μεσαίος μουσουργός ή ακραίος; Ο Σοφοκλής υπήρξε μεσαίος τραγικός ή ακραίος; Ο υπερθετικός βαθμός, που διακρίνει τους εξέχοντας, τους υπερέχοντας είναι ο ακραίος, ο ακρότατος. Δια να επαινέσωμεν κάποιον δεν λέγομεν απλώς είναι δίκαιος, αλλά δικαιότατος, δηλαδή ακραίος στην δικαιοσύνην ή δεν λέγομεν απλώς γενναίος, αλλά γενναιότατος, δηλαδή ακραίος στην γενναιότητα κ.τ.λ.
Εν πάση περιπτώσει κάποτε πρέπει να μάθουν, ότι άκρα και μέσα υπάρχουν εις υλικά πράγματα κι' όχι εις ιδέας. Αι ιδέαι είναι έτσι ή αλλοιώς. Εις αυτάς δεν υπάρχουν άκρα και μέσα. Όλα εξαρτώνται από το ουσιαστικό, που χαρακτηρίζεται άκρον π.χ. η αγάπη προς την πατρίδα, η πίστις στο Θεό, ο ηρωϊσμός κ.τ.λ. είναι ή δεν είναι. Μεταξύ του είναι και του δεν είναι διδάσκει η λογική επιστήμη δεν υπάρχει κάτι άλλο. Πρόκειται περί της γνωστής λογικής αρχής του αποκλειομένου τρίτου π.χ. ο Άρης κατοικείται ή δεν κατοικείται, η γυνή είναι έγκυος ή δεν είναι έγκυος.
Εν τούτοις γίνεται συχνώς η χρήσις του όρου ακραίος, που όπως διευκρινίσαμεν ο όρος αυτός από μόνος του δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός, αλλ' εξαρτάται από το ουσιαστικό, που χαρακτηρίζει. Την αλήθειαν αυτήν αποσιωπούν ή σκοπίμως παραμερίζουν οι διάφοροι δημοκόποι, οι οποίοι επειδή δεν μπορούν να σε αντιμετωπίσουν με στοιχεία ή επιχειρήματα σε αποκαλούν ακραίο. Δεν αντικρούουν όσα ισχυρίζεσαι, όσα αποδεικνύεις εις μίαν συζήτησιν, αλλά εκτοξεύουν, ότι είσαι ακραίος και αυτοϊκανοποιούνται και εξ αυτής της πλευράς.
Εν τω μεταξύ η υπόθεσις κατήντησε παράλογος. Έτσι επί των ημερών μας ακούομεν τρελλά πράγματα π.χ. είσαι εθνικιστής, θρησκευόμενος, φυσιολογικός, άρα είσαι ακραίος. Είσαι κομμουνιστής, άθεος, κίναιδος άρα είσαι προοδευτικός. Μία λεσβία κι' ένας κίναιδος (πούστης) γίνονται αποδεκτοί από τα ΜΜΕ, ενώ ένας πατριώτης όχι, διότι είναι ακραίος!
Βεβαίως ο όρος ακραίος χρησιμοποιείται ως δικαιολογία. Δεν σε θέλουν να λάβης μέρος εις μίαν συζήτησιν, διότι φοβούνται, ότι θα επικρατήσης και σε αποφεύγουν λέγοντες: «ποιός ο δείνα; Όχι επειδή είναι ακραίος». Ή δεν σε θέλουν εις μίαν πολιτικήν συνεργασίαν, διότι θέλουν το δικόν τους, τότε σε αποκλείουν λέγοντες: «Ποιός ο δείνα, όχι, επειδή θα μας πούνε ότι έχουμε μαζί μας ακραίους».
Κατ' αυτόν τον τρόπον ο χαρακτηρισμός ακραίος διευκολύνει πολλούς εις πολλά.
Η πραγματικότης πάντως δεν αλλάζει. Εμείς στα θέματα εθνικών αξιών και στην Ιδέαν της Ελλάδος είμεθα και θα παραμείνωμεν ακραίοι.

Κώνσταντίνος Πλεύρης